توجه : درج کد پستی و شماره تلفن همراه و ثابت جهت ارسال مرسوله الزامیست .

توجه:حداقل ارزش بسته سفارش شده بدون هزینه پستی می بایست 100000 ریال باشد .

توجه : جهت برخورداری از مزایای در نظر گرفته شده برای مشتریان لطفا ثبت نام نمائید.

در صورت نیاز به راهنمائی لطفا با شماره 09381506644 تماس بگیرید.

با پیوستن به کانال تلگرام تمبرستان به نشانی http://www.telegram.me/tambrestan  در جریان جدیدترین کالاهای اضافه شده به سایت قرار بگیرید. برای سهولت و تسریع در اتصال با گوشی موبایل میتوانید در لیست تماسهای برنامه تلگرام خود عبارت  tambrestan@ را جستجو نمائید.

آلاباما

مختصات: ۳۳° شمالی ۸۷° غربی

ایالت آلاباما
پرچم نشان رسمی
لقب (ها): ایالت سهره اروپایی قلب دیکسی ایالت پنبه
شعار (ها): با جرات از حقوقمان دفاع می‌کنیم (لاتین: Audemus jura nostra defendere)
زبان‌(های) رسمی	انگلیسی
زبان‌(های) دیگر	انگلیسی ۹۶/۷۱٪ اسپانیایی ۲/۲۱٪
پایتخت	مونتگمری
بزرگترین شهر	برمینگهم ۲۱۲٬۲۳۷ (سرشماری ۲۰۱۰)
مساحت	۳۰اُمین ایالت بزرگ آمریکا
- مجموع	۱۳۵٬۷۶۵ کیلومتر مربع
- عرض	۳۰۵ کیلومتر
- طول	۵۳۱ کیلومتر
- % آب‌ها	۳/۲۰٪
- عرض جغرافیایی	۳۰° ۱۱′ شمالی تا ۳۵° شمالی
- طول جغرافیایی	۸۴° ۵۳′ غربی تا ۸۸° ۲۸′ غربی
جمعیت	۲۳اُمین ایالت پر جمعیت آمریکا
- مجموع	۴٬۸۰۲٬۷۴۰ (۲۰۱۱ برآورد)[۱]
- تراکم جمعیت	۳۶/۵ نفر در هر کیلومتر مربع {{{رده‌ تراکم جمعیت}}} ایالت آمریکا از نظر تراکم جمعیت
- میانگین درامد خانوار	۴۳٬۶۵۹ نفر ({{{رده‌ میانگین درامد خانوار}}})
پستی و بلندی‌ها
- بلندترین نقطه	کوه چیها[۲] ۷۳۵/۵ متر
- میانگین ارتفاع	۱۵۰ متر
- پست‌ترین نقطه	خلیج مکزیک[۲] سطح دریا
پیوستن به ایالات متحده	۱۴ دسامبر ۱۸۱۹ (۲۲ آذر ۱۱۹۸) {{{رده‌ پیوستن}}}
فرماندار	رابرت بنتلی (جمهوری‌خواه)
معاون فرماندار	کی آیوی (جمهوری‌خواه)
دستگاه قانون‌گذاری	دستگاه قانون‌گذاری آلاباما
- مجلس علیا	مجلس سنای آلاباما
- مجلس سفلا	مجلس نمایندگان آلاباما
سناتورها	ریچارد شلبی (جمهوری‌خواه) جف سسشنز (جمهوری‌خواه)
نمایندگان	۶ جمهوری‌خواه و ۱ دموکرات
منطقه زمانی
- بیشتر ایالت	مرکزی: ساعت هماهنگ جهانی ۶- (استاندارد)/۵- (ساعت تابستانی)
- منطقهٔ فنیکس سیتی	شرقی: ساعت هماهنگ جهانی ۵- (استاندارد)/۴- (ساعت تابستانی)

آلاباما (به انگلیسی: Alabama) یکی از ایالت‌های جنوبی آمریکا و بیست‌ودومین ایالتی است که به ایالات متحدهٔ آمریکا پیوست. این ایالت از شمال با تنسی، از شرق با جورجیا، از جنوب با فلوریدا و خلیج مکزیک، و از غرب با میسیسیپی هم‌مرز است. آلاباما ۳۰اُمین ایالت بزرگ کشور آمریکا بر پایهٔ مساحت و ۲۳اُمین ایالت آمریکا بر پایهٔ جمعیت است. این ایالت ۲۱۰۰ کیلومتر راه آبیِ داخل کشورِ قابل کشتیرانی دارد و از این نظر نمونه است.

آلاباما، همانند بسیاری از ایالت‌های جنوبی، بین جنگ داخلی آمریکا و جنگ جهانی دوم از مشکلات اقتصادیِ بسیاری رنج برد. با وجود گسترش صنایع بزرگ و مراکز شهری، روستاییان سفیدپوست تا دههٔ ۱۹۶۰ میلادی مجلس قانون‌گذاری ایالتی را تحت سلطه داشتند، درحالی‌که شهرنشینان و سیاه‌پوستان در حاشیه قرار داشتند.

پس از جنگ جهانی دوم آلاباما شاهد رشد اقتصادی بود که در نتیجه گذر اقتصاد ایالت از اقتصاد وابسته به کشاورزی به اقتصاد مبتنی بر زمینه‌های گوناگون اتفاق افتاد. تأسیس و گسترش تأسیسات مربوط به نیروهای نظامی ایالات متحده آمریکا به آلاباما کمک کرد تا در میانهٔ قرن بیستم فاصله بین اقتصاد وابسته به کشاورزی و اقتصاد صنعتی را پشت سر بگذارد. اقتصاد آلاباما در قرن بیست و یکم به مدیریت، امور مالی، تولیدات کارخانه‌ها، صنایع هوافضا، معادن، بهداشت و درمان، آموزش، خرده‌فروشی و فناوری وابسته است.

«ایالت یلوهمر» به معنای سهره اروپایی لقب ایالت آلاباما است. همچنین این ایالت به نام «قلب دیکسی» نیز شناخته می‌شود. درخت کاج لانگلیف درخت رسمی و کاملیا گل رسمیِ ایالت آلاباماست. پایتخت (مرکز) آلاباما شهر مونتگُمِری، پرجمعیت‌ترین شهر آن برمینگهم، بزرگ‌ترین شهر آن هانتسویل و قدیمی‌ترین شهر آن موبیل است.^[۳]

محتویات

تاریخ

ریشه‌شناسی

ساکنان آلاباما اعضای یک قبیلهٔ موسکوگی زبان بودند که در نزدیکی محل تلاقی دو رودخانهٔ کوسا و تالاپوسا واقع در اول رودخانه آلاباما زندگی می‌کردند.^[۴] در زبان آلاباما به شخص آلابامایی "آلابامو" گفته می‌شود. اعتقاد بر این است که واژهٔ آلاباما از زبان چوکتاو نشات گرفته است^[۵] و بعدها توسط قبیلهٔ آلاباما به‌عنوان نام قبیله به کار برده شد.^[۶] تلفظ کلمه آلاباما به میزان قابل توجهی در بین منابع گوناگون متفاوت است.^[۶] هرناندو د سوتو اکتشافگر اسپانیایی آنرا به صورت "آلیبامو" تلفظ کرده است و رودریگو رانخل آنرا "آلیبامو" و "لیمامو" خوانده است.^[۶]در اوایل سال ۱۷۰۲ (۱۰۸۰ خورشیدی) فرانسوی‌ها آن را "آلیبامون" نامیدند و در نقشه‌های خود رودخانهٔ آلاباما را "رودخانهٔ آلیبامون" ذکر کردند.^[۴]

گرچه منشأ نام آلاباما قابل تشخیص بوده، اما منابع گوناگون دربارهٔ معنای آن توافق نظر ندارند. در سال ۱۸۴۲ (۱۲۲۱ ه‍.خ) مقاله‌ای در روزنامهٔ جکسونویل ریپابلیکَن منتشر شد که ادعا می‌کرد معنای نام آلاباما "اینجا ما استراحت می‌کنیم" است.^[۶] این تصور در سال ۱۸۵۰ (۱۲۲۹) پس از انتشار در نوشته‌های آلکساندر بیوفورت میک همگانی شد.^[۶] زبان‌شناسان متخصص در زبان موسکوگی در پیدا کردن مدرکی برای پشتیبانی از این معنی ناتوان بوده‌اند.^[۴][۶] پژوهشگران بر این باورند که این کلمه از دو واژه در زبان کوچتاو، شامل آلبا (یعنی "گیاهان" یا "درختان و چوب‌ها") و آمو (یعنی "بریدن"، "پیراستن"، یا "جمع کردن") گرفته شده‌است.^[۵][۶][۷] معنای آلاباما شاید "تمیزکنندگان بیشه‌زار"^[۵] یا "جمع‌کنندگان بوته"^[۷][۸] باشد که به تمیز کردن زمین برای کشاورزی^[۹] یا جمع‌آوری گیاهان دارویی اشاره دارد.^[۸]آلاباما یکی از چندین نام مکانی است که در ایالت‌های با ریشه‌ای از بومیان آمریکا وجود دارد.^[۱۰][۱۱]

ساکنان بومی پیش از ورود اروپاییان

پرونده:Choctaw Eagle Dance.jpg|رقص عقاب. قبیله چاکتاو. پیش از ورود اروپاییان مردمان بومی با فرهنگ‌های گوناگون در این منطقه زندگی می‌کردند. بازرگانی با شمالشرق در دورهٔ "بوریال موند" (از ۱۰۰۰ سال پیش از میلاد تا ۷۰۰ میلادی) از طریق رودخانه اوهایو آغاز شد و تا برخورد با اروپاییان ادامه یافت.^[۱۲]

محدودهٔ تمدن میسیسیپی بیشتر این ایالت را بین سال‌های ۱۰۰۰ تا ۱۶۰۰ میلادی (۳۷۹ تا ۹۷۹ خورشیدی) پوشانده بود. یکی از این بزرگترین مراکز تمدنی در پایگاه باستان‌شناسی ماوندویل در ماوندویل، آلاباما وجود دارد.^[۱۳][۱۴]

قبایل بومی آمریکا که در محدودهٔ آلابامای کنونی زندگی می‌کردند در زمان برخورد با اروپاییان شامل «ایروکویی ها»، «چروکی ها»، «موسکوگی ها»، «چیکاساو ها»، «چوکتاو ها»، «کریک ها» و «کواساتی ها» بودند.^[۱۵]

اسقرار اروپایی‌ها

فرانسوی‌ها نخستین شهر اروپایی را در "منطقهٔ اُلد موبیل" در سال ۱۷۰۲ (۱۰۸۰ خورشیدی) بنیان گذاشتند.^[۱۶] این شهر در سال ۱۷۱۱ (۱۰۸۹ خورشیدی) به مکان کنونی شهر موبیل منتقل شد. این منطقه بین سال‌های ۱۷۰۲ تا ۱۷۶۳ (۱۰۸۰ تا ۱۱۴۲) فرانسوی بود و بین سال‌های ۱۷۶۳ تا ۱۷۸۳ (۱۱۴۲ تا ۱۱۶۲) جز "فلوریدای غربی بریتانیاً بود. بین سال‌های ۱۸۷۳ تا ۱۸۲۱ (۱۱۶۲ تا ۱۲۰۰) میان اسپانیا و ایالات متحده تقسیم شد و پس از آن به ایالات متحده پیوست. توماس باست (از وفاداران به سلطنت بریتانیا) از نخستین ساکنان سفیدپوست آلاباما در خارج از "موبیل" بود. او در دهه ۱۷۷۰ (۱۱۴۹) در قلمروی تامبیگبی، جایی که اکنون شهرستان واشینگتون نامیده می‌شود، سکونت داشت.^[۱۷] آنچه که امروزه شهرستان‌های موبیل و بالدوین نامیده می‌شوند در سال ۱۷۸۳ (۱۱۶۲) جزیی از فلوریدای غربی اسپانیا شد و در سال ۱۸۱۰ (۱۱۸۹) بخشی از جمهوری مستقل فلوریدای غربی شد و در نهایت در سال ۱۸۱۲ (۱۱۹۱) به قلمروی میسیسیپی پیوست. منطقه‌ای که امروزه شمال و مرکز آلاباما و میسیسیپی را تشکیل می‌دهد، بعد از سال ۱۷۶۷ (۱۱۴۶) توسط استان جورجیا مورد ادعا بود و پس از جنگ انقلاب آمریکا جزیی از جورجیا باقیماند گرچه به شدت مورد مناقشه بود.^[۱۸]

اوایل تشکیل ایالت

آلاباما در سال ۱۸۱۹ (۱۱۹۸ ه‍.خ) به‌عنوان بیست‌ودومین ایالت به ایالات متحده پیوست. کاهابا که اکنون شهری متروکه است بین سال‌های ۱۸۲۰ تا ۱۸۲۵ (۱۱۹۹ تا ۱۲۰۴ ه‍.خ) نخستین پایتخت ایالت بود.^[۱۹] در زمان پذیرفته شدن آلاباما در ایالات متحده، تب آلاباما با هجوم ساکنان و سوداگران زمین برای بهره‌مندی از زمین‌های حاصلخیز مناسب برای کشت پنبه در جریان بود.^{[۲۰][۲۱][۲۲]} کشاورزان اهل جنوب‌شرق و بازرگانان برده‌ها را به خاطر گسترش کشتزارهای پنبه همراه خود آوردند. اقتصاد مناطق مرکزی آلاباما بر پایهٔ کشتزارهای پنبه بنیان گذاشته شد و مالکان زمین‌های کشاورزی با نیروی کار برده ثروتمند شدند.^[۲۳] این منطقه بسیاری از تهی‌دستان و افراد محروم از حق رای (غیر سفیدپوستان) و کشاورزان سنتی را به سوی خود کشاند. در سال ۱۸۱۰ (۱۱۸۹) آلاباما جمعیت تقریباً برابر با ۱۰۰۰۰ داشت اما تا سال ۱۸۳۰ (۱۲۰۹) جمعیت آلاباما به ۳۰۰۰۰۰ رسید.^[۲۰] بیشتر قبایل بومی در ظرف چند سال پس از تصویب قانون جابه‌جایی سرخ‌پوستان توسط کنگره آمریکا در سال ۱۸۳۰ (۱۲۰۹) از منطقه محو شدند.^[۲۴]

بین سال‌های ۱۸۲۶ تا ۱۸۴۶ (۱۲۰۵ تا ۱۲۲۵)، تاسکالوسا پایتخت آلاباما بود. مجلس قانون‌گذاری ایالتی آلاباما در ۳۰ ژانویه ۱۸۴۶ (۱۰ بهمن ۱۲۲۴) پایتخت را از تاسکالوسا به مونتگمری انتقال داد. نخستین نشست مجلس در پایتخت جدید در دسامبر ۱۸۴۷ (آذر ۱۲۲۶) برگزار شد.^[۲۵] ساختمان پارلمان ایالتی جدید تحت هدایت معمار، استیفن دکاتور بوتون بر پا شد. ساختمان اولیه در سال ۱۸۴۹ (۱۲۲۸) در اثر آتش‌سوزی سوخت، اما در سال ۱۸۵۱ (۱۲۳۰) در همان مکان با طراحی باراچیوس هولت اهل اکستر، مین تجدید ساخت شد. این ساختمان تاکنون پا بر جا مانده است.^[۲۶][۲۷]

جنگ داخلی و بازسازی

در ۱۱ ژانویه ۱۸۶۱ (۲۲ دی ۱۲۳۹) آلاباما جدایی خود را از ایالت‌های شمالی اعلام کرد و به ایالات مؤتلفه آمریکا پیوست. با وجود این که نبردهای کمی در این ایالت به وقوع پیوست اما آلاباما حدود ۱۲۰۰۰۰ سرباز را به جنگ داخلی آمریکا فرستاد. بردگان در آلاباما با تصویب متمم ۱۳اُم قانون اساسی در سال ۱۸۶۵ آزاد شدند.^[۲۸] گروهی از سربازان سواره‌نظام از هانتسویل به نیروهای سرلشکر فارست در کنتاکی پیوستند. این گروه از سربازان لباس زرد رنگ پوشیده بودند. این پوشش باعث شد آنها را "یلوهمر" به معنای "سهره" بنامند. بعداً تمامی سربازان آلاباما در ارتش موتلفه به "یلوهمر" مشهور شدند.^[۲۹]

آلاباما پس از پایان جنگ تا بازگشت دوباره به اتحادیه در سال ۱۸۶۸ (۱۲۴۷) تحت حکومت نظامی بود. بین سالهای ۱۸۶۷ تا ۱۸۷۴ (۱۲۴۶ تا ۱۲۵۳ خورشیدی) رهبران سیاسی بسیاری میان سیاه‌پوستان در ایالت پدیدار شدند. در این دوره سه نماینده سیاه‌پوست با نامهای ژرمیا هارالسون، بنجامین استرلینگ ترنر و جیمز توماس راپیر از آلاباما در کنگره حاضر شدند.^[۳۰]

پس از جنگ اقتصاد آلاباما هنوز به‌طور عمده کشاورزی و وابسته به پنبه بود. در طول دوره بازسازی قانونگذاران ایالتی قانون اساسی جدید را تصویب کردند که برای نخستین بار سامانه مدارس همگانی را ایجاد کرد و حقوق زنان را گسترش داد. قانونگذاران بودجه ساخت چندین جاده و طرح‌های خط آهن را تامین کردند، هر چند که این اقدامات با مسایلی مانند اختلاس و کلاه‌برداری همراه شد.^[۳۰] در این دوره گروه‌های مقاومت سازمان یافته برای آزار برده‌های آزاد شده و سرکوب جمهوری‌خواهان وارد عمل شدند. اگر چه در میان این گروه‌ها کو کلاکس کلان از همه شناخته شده تر بود اما گروه‌های شوالیه‌های کاملیای سفید، پیراهن قرمزها و پیمان سفید نیز فعال بودند.^[۳۰]

دورهٔ بازسازی در آلاباما در سال ۱۸۷۴ (۱۲۵۳) پایان یافت، دوره‌ای که مجلس قانون‌گذاری و اداره‌های دولتی در دست دموکرات‌ها بود. دموکرات‌ها در سال ۱۸۷۵ (۱۲۵۴) یک قانون اساسی جدید نوشتند.^[۳۰] همچنین در این سال مجلس قانون‌گذاری قانون ممنوعیت استفاده بودجه همگانی برای تامین مالی مدارس مذهبی را تصویب کرد.^[۳۱] در همان سال قانون جدایی نژادی در مدارس نیز تصویب شد.^[۳۲] جدایی نژادی در خودروهای مسافری خط آهنی هم در سال ۱۸۹۱ (۱۲۷۰) اجرا شد.^[۳۲] تا پایان قرن نوزدهم سایر موارد مربوط به جدایی نژادی در قوانین جیم کرو به تصویب رسید.

۱۹۰۰ تا ۱۹۴۹ (۱۲۷۹ تا ۱۳۲۸)

قانون اساسی جدید آلاباما در سال ۱۹۰۱ (۱۲۸۰) تصویب شد و شامل قوانین انتخاباتی‌ای بود که به‌طور مؤثری سیاه‌پوستان و تهیدستان سفیدپوست را با شرط‌های مربوط به سواد و میزان مالیات پرداختی از حق رای محروم می‌کرد.^[۳۳] در سال ۱۹۰۰ (۱۲۷۹) در آلاباما بیش از ۱۸۱۰۰۰ سیاه‌پوست واجد شرایط رای دادن بودند اما در سال ۱۹۰۳ (۱۲۸۱)، پس تصویب قانون انتخاباتی جدید ۲۹۸۰ نفر حق ثبت نام برای رای دادن داشتند، گرچه دست کم ۷۴۰۰۰ سیاه‌پوست باسواد بودند.^[۳۴]

پرونده:Hookworm Examination.jpg|معاینهٔ پزشکی کودکان برای انگل، در مدرسه‌ای در سال ۱۹۳۹ (۱۳۱۸. قانون اساسی ۱۹۰۱ (۱۲۸۰) جدایی نژادی در مدرسه‌ها را تصریح کرد. همچنین ازدواج بین نژادی غیر قانونی شد. جداسازی‌های نژادی بیشتر نیز تا دههٔ ۵۰ اعمال شد: جداسازی در زندانها در سال ۱۹۱۱ (۱۲۹۰)، در بیمارستانها ۱۹۱۵ (۱۲۹۴)، در دستشویی، هتل و رستورانها ۱۹۲۸ (۱۳۰۷) و ایستگاه‌های اتوبوس ۱۹۴۵ (۱۳۲۴).^[۳۲]

مجلس قانون‌گذار یتحت تسلط زمینداران به‌طور مداوم از بودجهٔ مدرس و خدمات سیاه‌پوستان محروم از حق رأی می‌کاست اما آنها را از دادن مالیات معاف نمی‌کرد.^[۲۳] برای جبران بخشی از مکبود بودجهٔ آموزشی برای سیاه‌پوستان در ایالتهای جنوبی، شخصی سفیدپوست به نام "جولیوس روزنوالد" ساخت تعداد مدرسه را تامین مالی کرد. تا سال ۱۹۱۳ (۱۲۹۲) ۸۰ مدرسهٔ روزنوالد در آلاباما ساخته شد و تا پایان ۱۹۳۷ (۱۳۱۶) در مجموع ۳۸۷ مدرسه، ۷ تربیت معلم و چندین ساختمان آموزشی فنی و حرفه‌ای در آلاباما تکمیل شد. شماری از این ساختمان‌های روزنوالد هم اکنون در فهرست ثبت ملی مکان‌های تاریخی ثبت شده است.^[۳۵]

ادامه تبعیض نژادی و رکود کشاورزی و عدم به عمل آمدن محصول پنبه به دلیل آفت حشرهٔ «بال ویویل» منجر به مهاجرت ده‌ها هزار نفر از سیاه‌پوستان به شهرهای شمالی شد. آنها آلاباما را در اوایل قرن بیستم به‌عنوان بخشی از «مهاجرت بزرگ» ترک کردند و برای یافتن شغل و آینده‌ای بهتر به شهرهای صنعتی شمال رفتند. نرخ رشد جمعیت در آلاباما (جدول «جمعیت‌ها در دوره‌های مختلف» را ببنید) در اثر «مهاجرت بزرگ» از سال ۱۹۱۰ (۱۲۸۹) تا ۱۹۲۰ (۱۲۹۹) تا نزدیک به نصف کاهش یافت.

در همین زمان بسیاری از سفیدپوستان و سیاه‌پوستان روستایی برای کار در مشاغل جدید صنعتی به شهر برمینگهام مهاجرت کردند. این شهر به دلیل این چنین رشد سریعی به "شهر جادویی" ملقب شد. در دههٔ ۱۹۲۰ برمینگهام ۱۹اُمین شهر بزرگ ایالات متحده بود که ۳۰ درصد از جمعیت ایالت را در خود جای داده بود. صنایع سنگین و معدن اساس اقتصاد بود.^[۳۶] رشد صنعتی مربوط به تولید احتیاجات جنگ جهانی دوم سطحی از رفاه را در آلاباما به ارمغان آورد که از پیش از جنگ داخلی دیده نشده بود.^[۲۳] کارگران روستایی برای یافتن شغل‌های بهتر و کیفیت زندگی بالاتر به شهرهای بزرگ هجوم آوردند. یکی از نمونه‌های این هجوم کارگران در موبیل اتفاق افتاد. بین سال‌های ۱۹۴۰ تا ۱۹۴۳ (۱۳۱۹ تا ۱۳۲۲ ه‍.خ) بیش ۸۹۰۰۰ نفر به موبیل آمدند تا در صنایع جنگی کار کنند.^[۳۷] با رشد صنعت و خدمات در ایالت، پنبه و دیگر محصولات اهمیت خود از دست دادند.

۱۹۵۰ تا ۲۰۰۰ (۱۳۲۹ تا ۱۳۷۹)

با وجود تغییرات بزرگ جمعیتی در ایالت بین سال‌های ۱۹۰۱ تا ۱۹۶۱ (۱۲۸۰ تا ۱۳۴۰ ه‍.خ) مجلس قانون‌گذاری که تحت تسلط زمینداران کشاورز بود، از ارزیابی دوباره برای تقسیم کرسی‌های مجلس بر اساس جمعیت خودداری می‌کرد. آنها بر سیاست دیرینهٔ خود در نگهداشتن قدرت سیاسی و اقتصادی در مناطق کشاورزی ادامه دادند. علاوه بر این مجلس ایالتی برای اطمینان از شرکت مردم خارج از برمینگهام در انتخابات کرسی‌های بین حوزه‌های گزینشی برمینگهام را به‌طور ناعادلانه تقسیم کرد.

یکی از نتایج این سیاست در جفرسون کانتی محل نیروگاه‌های صنعتی شهر بیرمنگهام بروز کرد. در آنجا مالیات بسیار زیادی دریافت می‌شد اما به مقدار متناسب خدمات دریافت نمی‌کرد. شهرنشینان در مجلس ایالتی زیر سلطع بودند. یک پژوهش در مورد سلطهٔ زمینداران روستایی در مجلس قانون‌گذاری در سال ۱۹۶۰ (۱۳۳۹ ه‍.خ) نشان داد که "اقلیتی در حدود ۲۵ درصد از جمعیت ایالت، کنترل مجلس را در دست دارند."^[۳۸]

سیاه‌پوستان به دلایل تاریخی طرفدار جمهوری‌خواهان بودند اما بیشتر آنها حق رأی نداشتند. سفیدپوستان آلابامایی پس از جنگ داخلی و دورهٔ بازسازی احساس خوبی نسبت به حزب جمهوری‌خواه نداشتند. این عوامل سنت ماندگاری را ایجاد کرد که هر نامزدی که می‌خواهد ماندگار بماند باید بدون در نظر گرفتن باورهای سیاسی دموکرات باشد.

در دو دههٔ ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ سیاه‌پوستان تلاش‌های فعالانه‌ای را برای پایان دادن به محرومیت از حق رأی و جدایی نژادی در جنبش حقوق مدنی آغاز کردند، گرچه اقداماتی از دهه‌های پیش آغاز شده‌بود. این تلاش‌ها به‌طور مستقیم به تصویب قانون حقوق مدنی ۱۹۶۴ (۱۳۴۳ ه‍.خ) و قانون رأی‌گیری ۱۹۶۵ (۱۳۴۴ه‍.خ) توسط کنگره ایالات متحده آمریکا منجر شد. در طول دههٔ ۱۹۶۰، دورهٔ فرمانداری جورج والاس، تلاش‌هایی نیز برای مقاومت در برابر قوانین جدید انجام شد که شکست خورد.

در نتیجهٔ این جنبش‌ها سیاه‌پوستان به حقوق انتخاباتی و سایر حقوق مدنی خود دست یافتند. جدایی نژادی قانونی پایان یافت و قوانین جیم کرو لغو شد.^[۳۹][۴۰]

بر اساس قانون رای گیری ۱۹۶۵ دادگاه فدرال آلاباما را مجبور کردند تا کرسی‌های مجالس سنا و نمایندگان را بر اساس جمعیت مناطق مختلف تقسیم کند. در سال ۱۹۷۲ (۱۳۵۱ ه‍.خ) برای نخستین بار مجلس قانون‌گذاری مفاد قانون اساسی آلاباما را برای بررسی متناوب تقسیم کرسی‌ها بر اساس جمعیت تغییر داد. این امر به سود مناطق شهری بود که گسترش پیدا کرده بودند.^[۳۸]

جغرافیا

آلاباما با ۱۳۵۷۶۰ کیلومتر مربع مساحت سی‌اُمین ایالت بزرگ ایالات متحده آمریکا است. ۳/۲٪ از مساحت ایالت را آب‌های سطحی فراگرفته است که از این نظر ۲۳اُمین ایالت در آمریکا محسوب می‌شود. آلاباما همچنین دومین راه آبی بزرگ درون خشکی را در کشور داراست.^[۴۱] حدود سه پنجم از مساحت این ایالت را دشتی هموار تشکیل داده که با شیبی کلی به سمت رودخانه میسیسیپی و خلیج مکزیک ختم می‌شود. شمال آلاباما عمدتاً کوهستانی است. رودخانه تنسی در شمال آلاباما قرار دارد و با برش دره‌ای بزرگ نهرها، رودخانه‌ها، کوه‌ها و دریاچه‌های زیادی را ایجاد کرده است.^[۴۲]

این ایالت از شمال با ایالت تنسی، از شرق با ایالت جورجیا، در جنوب با ایالت فلوریدا و خلیج مکزیک، و در غرب با ایالت میسیسیپی همسایه است. خط ساحلی آلاباما در لبهٔ جنوبی ایالت قرار دارد.^[۴۲] ارتفاع آلاباما از سطح دریا^[۲] از ۰ در "موبیل بِی" تا بیش از ۵۵۰ متر در بلندی‌های آپالیشین در شمال شرق متغیر است. بلندترین نقطهٔ آلاباما، قلهٔ "چیهاً با ۷۳۵ متر ارتفاع است. آلاباما دارای ۲۲ میلیون هکتار جنگل معادل ۸۹۰۰۰ کیلومتر مربع است که ۶۷٪ از مساحت ایالت را تشکیل می‌دهد.^[۴۳] شهرستان بالدوین در امتداد خلیج مکزیک بزرگترین شهرستان آلاباما است.^[۴۴]

مناطقی که در آلاباما تحت نظارت سازمان پارک‌های ملی هستند عبارتند از، «پارک ملی نظامی هورسشو بِند» نزدیک آلکساندر سیتی، «شکارگاه ملی لیتل ریور کانیون» نزدیک فورت پین، «یادبود ملی غار روسل» در بریجپورت، «محل تاریخی ملی تاسکیگی ایرمن» در تاسکیگی و «محل تاریخی ملی بنیاد تاسکیگی» در نزدیکی تاسکیگی. علاوه بر اینها آلاباما دارای چهار جنگل ملی به نام‌های، «کانه‌کوه»، «تالادگا»، «تاسکیگی» و «ویلیام بی بانکهد» است.^[۴۵] شگفتی طبیعی قابل ذکر آلاباما کمان طبیعیی است که در نچرال بریج قرار دارد. این کمان طبیعی طولانی ترین کمان طبیعی شرق رشته‌کوه راکی است.

در شمال مونتگمری در شهرستان المور گودالی به طول ۸ کیلومتر وجود دارد که از برخورد شهاب‌سنگ بوجود آمده است. این گودال که گودال وتومپکا نامیده می‌شود، یادگار بزرگترین فاجعه طبیعی تاریخ آلاباما است. یک شهاب سنگ ۳۰۰ متری ۸۰ میلیون سال پیش به این محل برخورد کرد.^[۴۶] درسال ۲۰۰۲ "کریستین کوبرل" با کمک انجمن زمین‌شیمی دانشگاه وین با انتشار شواهد و مدارکی این گودال را به‌عنوان ۱۵۷اُمین گودال شناخته‌شدهٔ روی زمین ثبت کرد.^[۴۷]

شمالی‌ترین نقطهٔ ایالت آلاباما در نه و نیم کیلومتری شمال‌غرب شهر واترلو در شهرستان لودردیل در شمال‌غربی‌ترین نقطهٔ ایالت قرار دارد. جنوبی‌ترین نقطهٔ آلاباما «فانوس دریایی سند آیلند» است که در شهرستان موبیل نزدیک دافین آیلند قرار دارد. شرقی‌ترین نقطهٔ آلاباما در ۱۱ کیلومتری جنوب‌شرق «فورت میچل» در مرز جورجیا وغربی‌ترین نقطهٔ آن در مرز میسیسیپی نزدیک شهر ملوین در شهرستان چوکتاو قرار دارد.